عق زدن، دختران فراری، لباس های اجق وجقی، سیگار و دودهای غلیظ، پدران خشن و بی منطق ریش دار، برادران جوشی و متعصب، سنت های دست و پاگیر، مادران مستاصل، مکان های چرک و کثیف، دوستان بی بند و بار، جوک ها و شوخی های جنسی و پایین تنه ای، فحش های رکیک، دله دزدی های خفن، تکه پرانی های لوس و بی مزه به باورهای مردم و ارزش های انقلاب و... و مهاجرت و گریز از کشور و شک و تردیدهای خانواده ها و خیانت های چند لایه ای حتی در میان عشق های آبکی دختران و پسران فراری را می توان عناصر اصلی و پرتکرار اغلب فیلم های جشنواره سی و چهارم محسوب کرد که مدعی سینمای اجتماعی و بیان دردهای جامعه خود بودند! جامعه ای محدود و بسته که از فضاهای پیرامونی سازندگان آثار و تصورات و توهمات ملهم از کانال های معدود مانند شبکه های سخیف ماهواره ای فراتر نمی رود.