به طور کلی انقلاب در هر جامعه ای به دنبال یک سری مطالبات آرمان خواهانه گروهی روشنفکر شکل می گیرد. گروهی که معمولا خواسته های عدالت جویانه ای دارند و به جامعه مفاهیمی از جنس عدالتخواهی، ظلم ستیزی، حق طلبی و... را منتقل می کند. در شکل انقلاب ما که وابستگی صد در صد به یک ایدئولوژی الهی داشت، مفاهیم اسلامی هم به آن اضافه شد.

موسیقی در انقلاب یکی از محمل هایی بود و هست که مفاهیم مطلوب انقلابیون و افکار آنها را به جامعه و عموم منتقل می کند و در حوزه مطالبات آرمان خواهانه و عدالت جویانه می تواند تا سال ها پس از انقلاب ها هم زنده و پویا باشد و حرکت ایجاد کند و مولد آرمان های جدید هم باشد و انگیزه های انقلابی را در جامعه زنده نگه دارد. لیکن این تفکر انقلابی برخلاف تصور افراط گرایانه بعضی به هیچ وجه الزاما از جنس ستیز و درگیری و در شکل بدتر و اشتباه تر آن شامل اتهام و فحش و بدگویی نیست. در انقلاب ما که انقلاب اسلامی بود، اعتقادات و آداب و رسوم مسلمانی ما نیز در شکل موسیقایی حضور و ظهور پیدا می کرد و بیان خواسته ها همراه با باورهای اسلامی مطرح می شد و این خود تاثیر گذاری آن را دو چندان می کرد. به هر حال به نظر من چه در جریان انقلاب اسلامی چه پس از پیروزی انقلاب ما و چه در سایر انقلاب های جهان نقش موسیقی انقلابی قابل انکار نیست و حتی می توان برای آن امتیاز قابل توجهی نیز قائل شد.