1-تابستان 1373، بهرام بیضایی نشانی زیرزمین خانه ای را به من داد که از نوجوانی نقشی بر جان و روان من زد آن صاحب خانه، که در من بالید و مرا بلند کرد از این زمین و جهان که نامش رضا براهنی بود و هست و خواهد بود. در کارگاه/ زیرزمین خانه آن یگانه عالم امکان، من قصه می خواندم و شعرهایم را نه! بی رحمی او را در نقد شعر، تاب نمی آورم. نوجوان بودم و حساس به عواطف شعری ام. اما، قصه هایم را... و آموختم که قصه چیست و قصه در معنای جهان امروز چه تفاوت ها با پیش از خود دارد و ضرورت شناخت نقش آن در روزگار ما چیست. در یکی از شب های سرد زمستان 73، درباره تغییر نقطه آغاز و زاویه دیدهای راوی در قصه کردن یک «داستان»،