جامعه- نوشیدن یک بطری کوچک شیر در مدارس هیچ وقت به راحتی سرکشیدن یک لیوان آب نبوده. سال هاست برسر این شیر بحث است، یک بار برای این که چند بار در سال توزیع شود، باردیگر برای این که سهم چه کسانی شود، یک بار برای تولید استریل آن یا پاستوریزه بودنش و بارها و بارها نیز بر سر این که بالاخره شیرمدارس می ماند یا قطع می شود.

سال 86 را یادمان نمی رود که خبر رسید شیر مدارس ممکن است به همه دانش آموزان نرسد، خبری که امتداد ماجرای گران شدن شیر درآن سال بود و راوی جور نبودن دخل و خرج کمیته ملی شیر مدارس. این ماجرا کش آمد تا سال 89 که یارانه بسیاری از اقلام از جمله شیر برداشته شد و همزمان با آن قیمت حامل های انرژی و علوفه بالاکشید و دامداران چاره ای جز گران کردن شیر نیافتند. بحران دربحران؛ این وضعی بود که درآن سال تجربه شد و دودش به چشم مدارس نیز رفت.

در همه این سال ها آموزش و پرورش دست پایین را گرفته بود و می کوشید به لطایف الحیل 70 نوبت شیر در مدارس ابتدایی و راهنمایی توزیع کند و این بطری های 200 سی سی را به دانش آموزان بنوشاند که یک سال می شد و سالی دیگر نه. (گفته می شود در ترکیه هفته ای پنج دفعه و در تایلند سالانه 260بار در مدارس شیر توزیع می شود)

شاید توزیع شیر در مدارس امسال نیز به خنسی بخورد اگر ملاک را گفته های منصور مجاوری، مشاور اجرایی معاون توسعه مدیریت و پشتیبانی وزارت آموزش و پرورش قراردهیم که گفته است حتی یک ریال از محل هدفمندی یارانه ها به پروژه شیر مدارس نرسیده؛ رقمی که روی کاغذ 400 میلیارد تومان بوده است.

این توزیع قطره چکانی شیر با شیوه ای لرزان و نامطمئن به صلاح سلامت بچه ها نیست؛ بچه هایی که نه در خانه الگوی تغذیه مناسب دارند و نه بوفه های مدارس که الحق پایگاه تغذیه ناسالم است.