بسیاری از افرادی که به مشاور و روان شناس مراجعه می کنند، هیچ بیماری و اختلال روانی ندارند، بلکه فقط به آموزش مهارت های زندگی، مهارت های پیش از ازدواج، تربیت علمی فرزندان و ارتقای مهارت های اجتماعی نیاز دارند. درواقع، آنها صرفا به مشاور مراجعه می کنند تا اوضاع زندگی شان بهتر از قبل شود. بنابراین انگ زدن به این افراد، خارج از قاعده اخلاق و انصاف است.

توجه داشته باشید یکی از نمادهای توسعه یافتگی یک کشور نیز همین است که مردمش به جای آن که صرفا به سلامت جسم شان فکر کنند، به سلامت روان شان نیز می اندیشند و در مواجهه با بحران های پیچیده زندگی به مشورت و کمک گرفتن از مرجعی آگاه اعتقاد داشته باشند.

از سوی دیگر شیوه برخورد با بیماران روانی در هر جامعه ای، نشانی دیگر از سطح توسعه یافتگی آن است، بنابراین انگ زدن بر بیماران روانی نه تنها غیراخلاقی محسوب می شود، بلکه نشان می دهد سطح آگاهی عمومی مردم یک جامعه نسبت به بیماری های روانی هنوز پایین است. تنها در شرایط انگ زدایی از بیماری ها و اختلالات روانی است که می توان امیدوار بود افراد بیشتری به متخصص مراجعه کنند. البته برای این که اقبال عمومی به دریافت خدمات روان شناسی و مشاوره افزایش یابد، نیاز است برنامه هایی در جهت افزایش آگاهی مردم در رسانه های مختلف منتشر شود تا فرهنگ مراجعه به مشاور و روان شناس در جامعه نهادینه شود. نهادینه شدن این فرهنگ، خود به خود انگ زدن به بیماران مبتلابه اختلالات روانی را کاهش می دهد و البته در کنار این فرهنگسازی باید بیمه خدمات روان شناسی و مشاوره را هم جدی گرفت تا مردم به دلیل مشکلات مالی از دریافت خدمات تخصصی محروم نمانند.