این یکی حمله، جدی بود. اصلاشوخی نبود. بیش از چهار ماه زمین گیر شدم. فکر می کردم کسی نمی فهمد که چقدر اوضاع و احوالم به هم ریخته است. به خودم روحیه می دادم و دربه در دنبال شغل جدید بودم. دوست نداشتم برگردم و جایی کار کنم که همه به چشم بیمار به من نگاه می کنند. لحن «سلام. بهتری؟» روی اعصابم رژه می رفت. خیلی حس بدی بود. تا روزی که کسی نمی دانست من بیمارم، همه چیز عادی بود؛ دوستی ها، دشمنی ها، تشویق ها و تنبیه ها و همه چیز و همه چیز عادی بود. اما از روزی که فهمیدند، رفتار همه عوض شد. شاید هم من نگاهم عوض شد. اما نه! رفتار همه عوض شده بود. یک بار به همکارم گفته بودم که مریضم، اما باور نکرده و فکر