اگر از شهری مانند تهران امکانات خدادادی اش را بگیریم و همه آن امکانات را برای ساختن و ساختمان هزینه کنیم، یعنی روی تمام رود دره ها و تپه ماهورها و دشت ها و باغ ها و حریم هایش بسازیم و درهمین حال به جست وجوی هویت شهری بگردیم هم زمان در دو مسیر، که خلاف جهت یکدیگر هستند حرکت کرده و می کنیم. چراکه با هزینه کردن استعدادها و توان های سرزمینی تهران و تصرف همه حریم های آن، عملادر مسیر بی هویتی گام برداشته ایم و در این وضعیت تمامی عناصر هویت بخش شهر جایگاه واقعی خود را از دست خواهند داد. پیش فرض این گفتار آن است که ماهیت شهر در همه جای جهان عبارت است از سازماندهی مدبرانه فضا و فعالیت از طریق برقراری