مصاحبه، مصاحبه، مصاحبه؛ حرف، حرف، حرف؛ قصه این روزهای تلویزیون ماست. امیدوارم تلویزیونی که شما تماشا می کنید این جوری نباشد. تلویزیون ما که شبانه روز در حال مصاحبه با این هنرپیشه و آن آوازه خوان است؛ به سادگی می توانید بی خیال تصویر شوید و چشمانتان را ببندید و به حرف های هزار بار گفته شده گوش کنید.

یک: انبوه برنامه های مصاحبه محور سبب شده تلویزیون دچار فقر مصاحبه شونده شود و گاه یک چهره، یک دور کامل همه این برنامه ها را می رود و می آید؛ این اواخر هم کار به جایی رسیده که دیگر از چهره ها خبری نیست، میهمان برنامه بازیگری است که در سریالی نقش حاشیه ای داشته!

دو: دورشدن تلویزیون از هویت تصویری خود به کنار، غصه آنجاست تلویزیون هر سریالی می سازد دست کم بیست و چهار پنج بار افتخار پخش مجدد آن را نصیب بینندگانش می کند. سوال اینجاست این روزها که مدام مصاحبه پخش می کنند، سال های بعدتر چه چیزی می خواهند بازپخش کنند؟!

سه: گویا ممنوع التصویری پیشانی نوشت تلویزیون ماست. اکنون که معدودی از ممنوع التصویرها به قاب تصویر بازگشته اند؛ با رادیویی شدن برنامه های تلویزیونی، این بار تلویزیون خود را ممنوع التصویر کرده است.