اقتصاد مقاومتی گرچه دو سال است به عنوان شعارسال انتخاب می شود، ولی ضرورتی است که برای همیشه باید سرلوحه زندگی همه ایرانیان باشد. اقتصادمقاومتی به زبان ساده یعنی این که اقتصادی داشته باشیم متکی به خود تا در برابر تکانه های منطقه ای و جهانی و نیز تنش های داخلی توان ایستادگی داشته باشد و ثبات خود را حفظ کند. برای رسیدن به این نقطه باید همه ارکان کشور متحول شود و همگان نسبت به آن احساس نیاز کرده و عملی بودن چنین اقتصادی را باور داشته باشند.

در میان ارکان مختلف کشور، آموزش و پرورش نقشی مهم را عهده دار است از این بابت که بزرگ ترین نهاد انسان ساز کشور به شمار می رود و می تواند برای ترویج این فرهنگ گام هایی اساسی بردارد. البته ازنظر دور نداریم که آموزش و پرورش زمانی می تواند در تربیت انسان هایی باورمند به اقتصادمقاومتی موفق باشد که کلیت جامعه با آن همکاری کرده و موانع فرهنگی پیش رو برداشته شود؛ مثلااگر قرار است معلمی درکلاس درس دانش آموزان را به خرید کالای تولید داخل ترغیب کند این باور درخانواده دانش آموزان نیز ایجاد شده باشد و از سوی دیگر تولیدکنندگان نیز خود را به تولید کالاهای با کیفیت و قابل رقابت ملزم کرده باشند.

با این حال آموزش و پرورش در این حوزه وظایفی دارد که باید به آن اهتمام بورزد، ازجمله مدیریت منابع انسانی و سرمایه های فیزیکی خود. این وزارتخانه در اقصی نقاط کشورساختمان و تجهیزات با ارزش مالی هنگفت دارد، پس باید بخوبی از این تجهیزات و امکانات مراقبت کند، از مصالح تولید داخل در ساخت و سازها بهره ببرد و به اصول مقاوم سازی و استانداردسازی نیز پایبند باشد.

از سوی دیگر، آموزش و پرورش باید تعلیم و تربیت اقتصادی دانش آموزان را در دستورکارخود قراردهد، وظیفه ای که در اسناد آموزش و پرورش مورد تاکید است ولی هیچ گاه عملیاتی نشده است. مثلادر مصوبه سال77 شورای عالی گفته شده که باید دانش آموزانی تربیت شوند که ثروت های ملی را ازآن خداوند و متعلق به همه نسل ها بدانند، ضمن علاقه مندی به مشارکت در فعالیت های اقتصادی، نسبت به حفظ منابع اقتصادی خود حساس باشند، دارای روحیه عمل به اقتصاد اسلامی بوده و به قداست کار و معاش حلال معتقد باشند. اگر آموزش و پرورش بتواند در این مسیر حرکت کند در طول زمان انسان هایی را تربیت خواهد کرد که اقتصادمقاومتی در تاروپود وجودشان رخنه کرده است.