هنوز تصور عمومی بر این قاعده است که آنچه به عنوان تئاتر مدرن می شناسیم تنها با حضور کارگردانان به عرصه ظهور رسیده است. این قاعده اگر چه تا حدود زیادی درست است اما استثنائاتی را نیز در بردارد که در نظر نداشتن آنها در حقیقت درست ندیدن و نشناختن قواعد است. و این استثناها همانا نمایشنامه نویسانی هستند که در متن های شان ساختارها و نشانه های تازه ای نمود پیدا کرده که کارگردانان را در برخورد با آن در مواجهه با تمهیدات و راه های متفاوت تر از آنچه تاکنون بوده است قرار می دهد. در واقع ظهور این متون خود اشارتی بود بر فقدان تکنیک ها و فرم های نوین از بازیگری تا طراحی صحنه و موسیقی و نور روی صحنه که باید توسط گروه اجرایی با ارایه راهکارهای تازه و ایده های خلاقانه پر می شد.