اصولابه اهالی فوتبال ارتباطی ندارد که معادلات مدیریتی در فوتبال چگونه شکل می گیرد. مگر هشت سال قبل که علی آبادی، رئیس سازمان تریبت بدنی وقت، اراده کرد کفاشیان را تنها گزینه مجمع فوتبال و بعد، او را رئیس فدراسیون فوتبال کند، کاری از دست جامعه فوتبال ساخته بود؟ جامعه فوتبال فقط در این حد قابل احترام است که در مسائل و مباحث سطح میانی و پایینی فوتبال دخالت کند.

در این حد که لیگ چگونه برگزار می شود و داوری ها چگونه است. اما این که چه کسی رئیس می شود، نکته ای است که اهالی فوتبال بهتر است به آن ورود نکنند. کفاشیان اگر تا صد سال دیگر هم اراده می کرد، کسی نمی توانست او را از صندلی شماره یک پایین بکشد. و حالاسه گزینه روی میز قرار دارد که محمد دادکان می گوید اگر او بود، به هر سه نفر رای سفید می داد. حالاتکلیف چیست؟ حالاکه فقط همین سه گزینه انتخاب شده اند، تشخیص گزینه ای که بهتر از دیگران باشد، چندان سخت نیست؛ اما امیدواریم ریل فوتبال ایران، بعد از این انتخابات عوض شود، چون فوتبال ایران با این دست فرمان خوشبخت نخواهد شد.