اهالی رسانه می توانند، مکتوب، صدایی و حتی تصویری با هرکسی شوخی کنند اما این شوخی یک شرط مهم و اساسی دارد؛ حیثیت کسی را نباید از بین برد. اخلاق شرعی، ایرانی و اسلامی ما دست انداختن دیگران را جایز نمی شمرد و از سوی دیگر، ازبین بردن حیثیت فردی در برابر افکار عمومی به هیچ عنوان جایز نیست. شاید آن مجری تلویزیونی از یاد برده است که رسانه ها به منظر و داوری عمومی گذاشته می شوند، آن هم در برابر انبوه مخاطبانی ناشناخته. پس همان طور که اهالی رسانه مسئولند که در اطلاع رسانی سریع، دقیق و به موقع باید حامی منافع مخاطبان خود باشند، مسئول پاسداری از اخلاق جامعه نیز هستند. با این حساب باید پرسید که آیا وقتی مجری برنامه ای که یک آدم را می آورد و او را آماج سوالاتی عجیب و غریب قرار می دهد، سوالاتی که شاید حتی بسیاری از تسمخر کنندگان او، پاسخ چنین سوالاتی را نمی دانند در نهایت هم جایزه ای زرشکی تقدیمش می کند، آیا این رفتار یک فرد حرفه ای در رسانه ای به اهمیت صداوسیما را نشان می دهد؟ وقتی که کلیپ پخش شده از برنامه اکسیر را دیدم تعجب کردم چراکه فکر می کردم در صداوسیما، آدم هایی از این دست بسیار باشند اما فکر نمی کردم این مجری خاص، تا این حد غیرحرفه ای و به دور از مردم داری در جعبه جادو حاضر شود. ما می توانیم دیگران را سر شوق بیاوریم و بخندانیم اما کسی به ما حق نداده آبروی آنها را در رسانه ای عریض و طویل با مخاطبی گسترده از بین ببریم. این کار نه از نظر حرفه ای و نه از نظر اخلاقی، کار درستی نیست و بعید نیست که مدعی العموم این حق را داشته باشد که بتواند علیه مجری این برنامه درخواست تعقیب جزایی یا حقوقی کند. آنهایی که مرا می شناسند می دانند که اهل همدردی با همه همکارانم در رسانه ها هستم اما به این شرط که اخلاق حرفه ای رعایت شود، جایی که خبری از رعایت اخلاق حرفه ای نباشد، مردم، یعنی اصلی ترین مخاطبان رسانه هدف دست اندازی و دست انداختن قرار می گیرند.