تابلو مدرسه را که می بینم، می فهمم چرا هیچ کس در خیابان شوش، مدرسه آل احمد را نمی شناسد. ساختمان پیر و افسرده اش دقیقا بر خیابان است. فقط پنج کلاس درس دارد. در و دیوار پر است از شعارهایی که بچه ها را آینده ساز افغانستان خطاب کرده است. زنگ تفریح است. فرشته های کوچک دبستانی از سروکول هم بالامی روند. مدیر و معلمان مدرسه بسیار خوش برخورد هستند. اجازه می گیرم یک ساعت را با بچه ها باشم. به کلاس ها که سر می زنم، پرچم افغانستان روی دیوار هرکدامشان هست. تمام کلاس ها پرجمعیت است و درعین حال فضای کوچکی دارد. حدود 30 نفر از بچه ها در کلاسی جمع می شوند. مشتاق هستند بدانند برای چه آمده ام. فرزاد کاظمی، شیرین