وقتی نامی به شهرت می رسد، روشن ترین و فوری ترین عکس العمل جامعه ما، نه رقابت، که حسادت است.

متاسفم که به این صراحت سخن آغاز می کنم که این نه جامعه شناسی، که روان شناسی اجتماعی جامعه ماست و می شود گفت این نه حتی امر روان شناختی که امر تاریخی است؛ تاریخی که امنیت در آن همواره مختل بوده و ناامنی، امر رایج هراس ذهنی جامعه ای است که هستی ناامنی را با خود چون کوله باری در هزاره ها حمل کرده، سنگین و چرکین.

چنین جامعه ای حق دارد که عکس العملی نه چندان «کارتزیانی»، یا «اسپینوزایی» یا «هگلی» یا حتی به شیواترین وجه «سعدیانه» داشته باشد؛ که سعدی نیز در دوران هراس، دست گرفته بوده سر شمشیر تیز.