در باب علل ناکارآمدی احزاب سیاسی در ایران نظرات مختلفی به صورت کلی ارائه شده است که ازجمله می توان ساختار تمرکز قدرت در دست یک اندیشه، فرهنگ ایلی و طایفه ای، نظام اقتصادی دولتی و... را نام برد. اما نگارنده قصد دارد به «یکی از دلایل» درون حزبی احزاب بعد از انقلاب بپردازد و این دلیل را که جلوی رشد احزاب را گرفته و سبب شکل گیری پدرسالاری در احزاب شده، شرح دهد. یک حزب بعد از گذار تاریخی خود و شکل گیری در یک بستر تاریخی، زمانی می تواند به روند تبدیل به یک حزب قدرتمند برسد که ساختاری دموکراتیک و کل گرایانه داشته باشد که این ساختار برمبنای یک اساسنامه شکل می گیرد. اساسنامه مانند موتور متحرک یک حزب