گونتر با تعجب می پرسد: «جدول ارزش ها؟ یعنی چی؟» فرض کنیم که دوست داری هم زمان بیشتری با دوستانت داشته باشی و هم با خانواده ات وقت بگذرانی. در این حالت خوشگذرانی با دوستان و علاقه به خانواده و از طرف دیگر استقلال شخصی مزاحم یکدیگرند. مشکلی نیست، به ترتیبی که برایت مناسب تر است، می توانی به هر دو طرف برسی. ابتدا خانواده، بعد دوستان یا برعکس. لزومی به از دست دادن یکی از هر دو طرف نیست. گونتر با خوشحالی فریاد می زند: «یعنی می شود تلفیقی از هر دو ساخت؟» بله، ولی نه همیشه. پس چه باید کرد اگر رعایت هر دو حالت یاد شده با هم سازگار نباشد؟ اگر خانواده از دوستان شما خوششان نیاید و برعکس، چگونه باید تصمیم گرفت؟ این تصمیم پردردسری است. گونتر تصمیم گیری را به بعد موکول می کند: «من از فردا فقط با شما (دوستان) خواهم بود.» بهترین راه حل چنین مشکلاتی رده بندی و تنظیم درست ارزش ها و انگیزه ها است. سمت این رده بندی باید به جهت معیارهای بزرگ تری باشد؛ همان معیارهایی که تصویر کلی زندگی را می سازند. این رده بندی در همه جوانب زندگی و کار کاربرد دارد.