«در زندگی»1 فقط «زخم هایی»2 نیست «که مثل خوره روح را آهسته و در انزوا می خورد و می تراشد»3 بلکه شادی هایی هم وجود دارند که نه تنها «نمی توان آنها را به کسی اظهار کرد؛ چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزء اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آن را با لبخند مشکوک و تمسخرآمیز تلقی بکنند. زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده...»4 بلکه این شادی ها قابل وصف هم نیستند، اما راه های رسیدن به آنها ساده است. این شعار نیست. تجربه زیسته حداقل یک آدم است که توانسته بین همه ناخوشی ها و زخم های ظاهری و باطنی،