نمایش «راه مهر، راز سپهر» نوشته و کار شکرخدا گودرزی از آن نمایش هایی است که هر ایرانی هویت خواه و با فرهنگ اصیل می خواهد به تماشایش بنشیند، چون خوانشی نوین از اسطوره اسفندیار شاهنامه فردوسی است؛ با این انگیزه که نقد و نقبی بر خشکه مقدسی های رایج است که این روزها یک نمونه اش به نام داعش در خاورمیانه در حال ویرانگری انسان و طبیعت است! در این نمایش نگاه نو در آمیزش با نشانه های نوین میزانسن در هماهنگی با تکنیک ها و شیوه های چندگانه به تاثیری بادوام به دلیل استقرار فضایی اسطوره ای دست می یازد؛ نمایشی که هم طراحی صحنه خیره کننده دارد که ترسیم حرکات متنوع بازیگران را با مفاهیم متضاد و متناقض همراه می کند و هم آهنگ سازی ای درخور حماسه و اندوه را دارد! هم بازیگرانی که جملگی حضورشان تاثیرگذار است؛ به ویژه پرویز فلاحی پور که ساده ترین و بی پیرایه ترین رستم دستان را بازی می کند که این خود تمهیدی است زیبا برای باورپذیری هرچه بهتر این نقش که بسیار کلیشه شکن می نماید! متن زیباست و در فضاسازی شباهت غریبی با آثار پسامدرن دارد که نویسنده در متن کلاسیک دست می برد که به انگیزه نقد گذشته بتواند ناهنجاری های دنیای معاصر را به چالش بکشد! تلفیق و همنشینی سنت و مدرن پیش رویمان جهان بنیادینی را قرار می دهد که در بزنگاه نیکی ها با غلبه بر بدی ها قابل تصور است! این همان نکته کلیدی است که ما را به جهان زیباتر و آرمانی رهنمون خواهد کرد! اگر به ایران نه بنا بر داشته های زیبا ایمان دارید و مانند گوته به دنبال احیای تاریخ برای شناخت خویشتن هستید و دلتان می خواهد دچار آلزایمر تاریخی نشوید؛ نمایش «راه مهر، راز سپهر» این نگاه تاویل گرایانه و هرمنوتیک را به شما محول می کند که هژمونی زمانه خویش را شناسایی کرده و نسبت به آن نگاه اصلاحگر بیایید و نگرانی هایتان را دست کم به لحاظ نظری، سمت وسوی روشنگرایانه ای دهید!