عصر چهارشنبه 5 خرداد، آیین بزرگداشت «ابوالحسن نجفی»، زبان شناس و مترجم فقید، در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.

در این برنامه ابتدا «احمد سمیعی گیلانی» با اشاره به گونه های مختلف ادبی و پژوهشی که ابوالحسن نجفی در آن حوزه ها آثاری پدید آورده است، به گستره این حوزه ها از جمله ترجمه آثار ادبی، ترجمه خلاق داستان ها، تشکیل محفل ادبی و موضوع مهم عروض فارسی اشاره کرد و گفت: ابوالحسن نجفی علاوه بر این ها به دو حوزه رمان های پلیسی و فیلم های پلیسی و همچنین موسیقی علاقه داشت. او همچنین گفت: اظهارنظرهای نجفی همواره بر پایه یافته های تازه بود و هیچ چیز تکراری مستعملی در سخنان او نبود. هدف مشترک تمام آثار او تعلیم و ترویج فرهنگ سالم بود.

پرحاشیه ترین کتابش، «غلط ننویسیم» بود

در ادامه این نشست، «حسین معصومی همدانی» به رویکرد زبانی ابوالحسن نجفی پرداخت و گفت: در بین آثاری که مرحوم نجفی تالیف کرده، شاید هیچ یک از آنها به اندازه کتاب «غلط ننویسیم» حاشیه نداشته است. بخشی از دلایل آن به ورود سیاست به حوزه فرهنگ در زمان انتشار این اثر، منتشر شدن از سوی ناشر دولتی و محافظه کاری تعبیر به ارتجاع ارتباط داشت.

در ادامه مراسم، «علی اشرف صادقی» به رابطه شخصیت نجفی و آثار برجامانده از او اشاره کرد و با گفتن چگونگی و مدت زمان آشنایی خود با او، اظهار کرد: نجفی آدم گوشه گیری بود و با دوستان و نزدیکانش همیشه فاصله را رعایت می کرد. تهذیب و محافظه کاری شخصیت، در آثارش نیز مشخص است که پاکیزگی نوشتار از نمونه های آن است.

سپس «ضیاء موحد» درباره ابوالحسن نجفی گفت: یک تعارض در نجفی وجود داشت. این تعارض در برخورد او با مقوله داستان و شعر و مباحث مربوط به تحقیق و پژوهش و مقاله بود. نجفی وقتی به شعر و داستان می رسید هرگونه پیچ و تاب زبانی را تاب می آورد و دست هنرمند را باز می گذاشت. او خیلی کم راجع به افراد قضاوت می کرد. پختگی، دقت و تعادل از دیگر ویژگی های نجفی بود.