انسان به طور غریزی، تمایل دارد دیده شود، در جمع مورد توجه قرارگیرد، نقطه عطف شود و همگان او را با انگشت اشاره نشان دهند. اما عمق میدان نگاه مردم محدود است. پس میزان شهرت چهره افراد هم به تعداد اندکی محدود و معدود می شود.

اگر همان چهره به مدد دوربین های استودیویی به قاب تلویزیون آورده شود، میزان شهرت فرد به مراتب از مرزهای یک شهر می گذرد و ممکن است به یکی از چهره های شناخته شده کشوری تبدیل شود. در این حالت، دیگر سراغ و نشانی از آن تمایل غریزی اندک نیست، بلکه حرف از یک نیاز دائمی و تمایل به دیده شدنی مستمر در قاب تلویزیون است. با گذشت زمان و عادت روح و روان فرد به دیده شدن که به اعتیاد روزانه رسیده است، این مساله معکوس می شود و اگر روزی این فرد را از تصویر تلویزیونی محروم کنند چه می شود؟!