«خزر» در ذهن بیشتر کسانی که می شناسندش یا آرامش ساحل را تداعی می کند یا خروش روزهای توفانی دریا را، شاید هم برای صیادان یادآور رزق و روزی و برکت سفرهایشان باشد، یا برای آنها که اهل خاطره بازی هستند صدف های ساحل هنوز صدای دریا را نجوا می کند.

به گزارش مهر، اما همه چیز در مورد خزر به این احساس خوب خلاصه نمی شود، زیر لایه های پنهان این همه زیبایی، نگرانی های جدی جا خوش کرده است.

از کابوس تلخ پس روی چشمگیر آب دریا از ساحل گرگان که بگذریم، نمی توان از ماجرای انتقال آب خزر به کویر گذشت، ماجراهایی که طی سال های اخیر بارها خواب خوش دریای شمال را آشفته کرده است و هر روز خزر با دلواپسی چشم هایش را آرام آرام باز می کند. «ارس» هم در یک دهه گذشته هر آنچه با خود برای خزر همراه آورده، طعم آلودگی معادن ارمنستان را داشته است. اوضاع در میانکاله و خلیج گرگان هم تعریفی ندارد، حاشیه نشینان دریا از ریختن فاضلاب صنعتی گرفته تا پساب های خانگی در حق خزر دریغ نکرده اند.

حالا«دریا» مانده و یک «دنیا» نگرانی، نگرانی هایی که این روزها با پررنگ تر شدن وعده اجرای طرح انتقال آب خزر به کویر در نگاه نقادانه فعالان محیط زیست و مردم برجسته تر شده است، گویا آنها که می خواهند از کیسه خلیفه خزر آب ببخشند از کم و کسری های دریای مازندران خبر ندارند.

اما همه نگرانی های خزر از رخساره اش هویدا نیست، بعضی نگرانی ها سال هاست در لایه های پنهان این دریا جریان دارد که یکی از آنها ماجرای پساب های صنعتی و معدنی ارمنستان است که از طریق ارس به دریای خزر هم واردشده و حیات ماهی ها و موجودات زنده این دریا را نیز تهدید می کند؛ ارس 950 کیلومتر را طی می کند تا به دریای خزر بریزد. از سوی دیگر، شاید بتوان حال خزر را از ماهی خاویار و فک خزری هم جویا شد، جایی که ماهی ماقبل تاریخ دریای خزر حال وروز خوبی به دلیل صید بی رویه ندارد و حالابی خانمان هم شده است.