در ینگه دنیا هنرمندان مان جوایز درخشانی می گیرند. عربستان سینمای ایران را خطرناک تر از نیروی نظامی اش می داند. ولی در این سرزمین، هنرمندان همچنان در حال اثبات خود هستند که با نظام همراه هستند و ضدیتی با آن ندارند و اصولاهنر در ذاتش تفاوت با نگرش های رسمی بیشتر خودنمایی می کند و مگر نگاه های رسمی حق اند و نگاه های هنرمندانه باطل! مگر بارها بزرگان نگفته اند کار هنرمند بیان حقایق است (امام خمینی«ره» می فرمایند: هنر در مدرسه عشق نشان دادن نقاط کور و مبهم معضلات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و نظامی است) و مگر می توان به هنر دستور داد. همان قدر که ایران و ایرانی به سینمای حاتمی کیا، مهدویان و ابوالقاسم طالبی نیاز دارد، به همان میزان هم به کیارستمی و فرهادی، بنی اعتماد نیاز دارد. چه اصراری داریم همه را شبیه هم کنیم و اگر قرار بر حقانیت این استدلال بود، خدا همه را یک شکل می آفرید. نمی توانیم هنر و هنرمند را تخطئه کنیم و بگوییم هنر آن است که ما می گوییم! مگر می شود هنر شجریان و ناظری را کتمان کرد و آنان را مترادف با بی بندوباری نامید! انسان و روحیاتش یک بعدی نیست و همان قدر که باید به تعالیم دینی اهتمام ورزد، باید با هنر به ابعاد دیگر روحی و روانی او بپردازیم! مگر می شود انسان مدرن را از سینما، موسیقی، نقاشی و... محروم کرد و بگوییم هنر آن است که من گویم! مگر می شود هنر هنرمندان این سرزمین را فقط به الفاظ بی بندوباری و لاابالی گری نسبت داد! من شخصا اعلام می کنم با موسیقی شجریان و شهرام ناظری بیشتر به یاد خدا می افتم تا سخنان برخی افراد. برخی به نام دین دارند به هنرمندان این سرزمین نسبت های ناروا می دهند. سینما، موسیقی و هنرهای دیگر که براساس آموزه های اخلاقی شکل گرفته اند، نیاز جامعه امروزی ماست و نمی توانیم با نگاه افراطی با هنرمندان و هنرشان برخورد کنیم. مطمئنم کمی سعه صدر با هنرمندانمان و شناخت از ذات هنر، اسلام رحمانی پیامبر(ص) را در زمانه اسلام هراسی، بهتر می تواند به علاقه مندان بی شمار آن حضرت معرفی کند این درخواست، درخواست زیادی نیست....