«شش نفر دوره ام کردن، من بودم و یه سلاخی پر کمرم، رفتم تو دلشون سفتی چاقو رو ول دادم سمت گردن طرف. دست گرفت روش، منتظر خون، تو خیال اینکه شاهرگش رفته، سفید شد. عقب عقب رفت. بقیشونم راهشونو کشیدن به کابل. اینجوریاس اگه بلد قضیه باشی، بی کسر خون امتیاز می گیری.»

خیابان نیست. شوسه راه است. محصور میان زنجیره چنار های خشکیده. «قوچ حصار» از زیادی شب، سیاه شده است. به هر سو که چشم بیندازی، خط نگاهت ختم می شود به دکل های غرق در نور پالایشگاه تهران که روشنایی را هرچند اندک به آن اطراف قرض داده اند. زندگی در این محل تازه از همین الان شروع می شود. در پوشش همان سیاهی، رد عبور موتورسواران چفیه به صورت