قدیم ترها تعطیلات آخر هفته که می شد، خودمان در حیاط خانه خودمان یک تجمع قانونی بودیم و مادرم باید برای 10، 15 نفر غذا می پخت و شب ها ردیف تپل تشک ها و پتوهای کنار اتاق کاملاخالی می شد تا همه ردیف، کنار هم بخوابیم. حالااما خواهرزاده ام یک ملافه و متکا از روی همان ردیف تپل تشک ها و پتوها برمی دارد و گوشه کاناپه ای که جلو تلویزیون جا خوش کرده می خوابد و کسی هم نمی آید صدایش کند که برود سرجای خودش بخوابد چون یا کسی خانه نیست یا سرشان جایی دیگر گرم است. بیشتر ما و خانواده مان دچار شده ایم به تنهایی؛ تنهایی ای که مثل پلیس های نامحسوس و آلودگی هوای نامحسوس و دشمن های نامحسوس، خیلی ریز دارد ما را پیر و افسرده می کند....