به رسم دیرین مرسولات و مکتوباتی که در جاده های خاکی آن زمان با دست اندازهای کمرشکن به دیار دوست و آشنا و هم خون روانه می شد، سلام

این سلام، نه سلام گرگی است که در آن طمع باشد و نه سلامی از روی دلتنگی! سلامی است که در و همسایه از باب «درد مشترک» شما را فریاد می زنند، همین همسایگانی که در روزهای پایانی خردادی به شما رای دادند به امید فردایی بهتر!

حال تان را نمی پرسم که در ضیافت افطاری اصحاب رسانه شما را از نزدیک دیدیم وبه گمانم بد نبود و ملالی بر آن نا متصور، اما «ما» که «ملتیم» نه که بد – وبه قول همکارمان که درحضور شما لب به شکایت برد - خوب نیستیم، موصوف به خوبیم و وصف جامعه ای بی