اولین عشق زندگی ام مربی مهدکودک مان بود. خانم قاسمی که او را خاله شهرزاد صدا می کردیم به نظرم زیباترین، مهربان ترین، باشعورترین و بهترین زن عالم بود و من در چهار سالگی یک دل نه صد دل عاشقش بودم... چند روز پیش سوار تاکسی که شدم دیدم خانم قاسمی کنارم نشسته است. با همان نگاه اول شناختمش، هر چند که سال های سال از آن دوره عشق و عاشقی گذشته بود. خانم قاسمی الان زن چاقی در آستانه 80 سالگی بود که کنار دخترش که زن میانسالی بود نشسته بود و روبه رو را نگاه می کرد. گفتم: «سلام خانم قاسمی.» خانم قاسمی نگاهم کرد اما جواب سلامم را نداد. گفتم: «منو یادتون هست؟ شما توی مهد مربی من بودید.» دخترش سلام و علیکی کرد و توضیح داد که متاسفانه حافظه مادرش مخدوش شده و خاطراتش را از دست داده است. ناامید نشدم و گفتم: «من عاشق شما بودم.» خانم قاسمی نگاهم کرد و باز هم جوابی نداد. گفتم: «هنوزم عاشقتونم.» خانم قاسمی گفت: «دروغگو».