رویدادها به سرعت برق وباد می آیند و می روند و ما در برابر این سیل و هجوم تنها به واکنش هایی بسنده می کنیم. وقتی خبر درگذشت پرویز کلانتری را شنیدم، چیزی برای گفتن نداشتم. چه بگویم؟ استادی بزرگوار و دریادل و مهربان رفته بود. رفتنش سنگین و سخت بود اما یاد رفتار و گفتار زیبایش همواره در دل باقی خواهد ماند. هنر و فرهنگ نیازمند الگوهایی است که ادب و متانت را ترویج دهد. هنر نیازمند است تا از ابتذال نهفته در گفتار و کردار و نیز اندیشه دور شود. چه الگویی زیباتر و دلنشین تر از پرویز کلانتری. اما این تمام حرف من در باب کلانتری نیست. گاه چیزی مانند استخوان در گلو می ماند. نقد نیست که انسان را متاثر می کند بلکه گفتارهای نابهنجار است که نه می توانی به آنها پاسخ دهی و نه پاسخ ندهی. بر سر دوراهی «چه کنم، چه کنم» می ایستی.