نبود زنده یاد علی کسمایی برای هنر دوبله قطعا یک فاجعه به حساب می آید. من فکر می کنم کسمایی مدیر دوبلاژ به دنیا آمده بود و بر این باورم که هرگز کسی همچون او در این عرصه هنری زاده نخواهد شد؛ کسی که مانند او حال و حوصله انجام دوبله به شیوه های حرفه ای و خاص خودش را داشته باشد. من و کسمایی خاطرات بسیار خوبی با هم داریم و رابطه ای نزدیک داشتیم و عزت و احترام بسیاری برای هم قائل بودیم. او بسیار فعال بود و در نامه ای که سال ها پیش برای من نوشت اشاره کرده بود: «چند سالی ست از کار دوست داشتنی دوبلاژ کناره گیری کرده ام، اما بیکار ننشسته ام و آثار ادبی و هنری گذشته ام را جمع و جور کرده و به چاپ رسانده ام.» بسیاری از گویندگان حرفه ای و قابلی که تربیت شدند و به عرصه دوبله آمدند به نوعی دست پرورده ایشان بودند؛ مانند منوچهر اسماعیلی، زنده یاد حسن عباسی و زنده یاد کاووس دوستدار. او تمام تلاشش بر این بود که راهنمایی درستی برای جوان هایی که وارد این کار می شوند داشته باشد و این کار را با آرامش و متانت تمام انجام می داد و به این خاطر محبوبیت بسیاری داشت. کسمایی تنها مدیر دوبلاژی است که زبانزد همه بود و لحن و گویش را طوری به دانشجویانش تدریس می کرد که همه با کمال میل آموزه های او را می پذیرفتند. او سبک مخصوصی در سینک زدن داشت که هیچ کدام از مدیران دوبلاژ آن سبک را اجرا نمی کردند؛ کلمات را طوری انتخاب می کرد که دقیقا روی لب و دهان بازیگر بنشیند و حتی برای این منظور گاهی فعل و فاعل را بالاو پایین می کرد مثلا «من دارم می رم» را برای سینک شدن به «دارم می رم من» تغییر می داد. کسمایی تخصص بالایی در حرفه اش داشت و اگر شیوه او ادامه پیدا می کرد در دوبله تاثیر بسیار مثبتی داشت اما متاسفانه نه زمان این اجازه را داد نه تکنولوژی جدید.