به گمانم اگر این پرسش خیلی کوتاه را دستمایه یک پژوهش میدانی کنیم و در لایه های گوناگون جامعه به نظرخواهی بگذاریم، اکثریت ما با همه تفاوت ها در وضعیت زندگی مان اگر حال و حوصله پاسخ دادن داشته باشیم، با لحنی اندوهگین و معترض، با آب و تاب، آخرین شنیده ها یا خوانده های خود را از خبرها یا رخدادهای بد و ناگوار تکرار می کنیم و آخر سر هم با چهره ای نومید و نژند و طلبکار می گوییم: حالی هم برای آدم می ماند با این وضعیت؟ چرا در جامعه ایران این گونه به نظر می رسد که هیچ کس از وضعیت خویش راضی نیست؟ گویی همه چیز بدتر از همه جای عالم است و هیچ کس به هیچ کس نیست و ملت ایران از هر قشر و طبقه و موقعیت اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی، انگاری دنبال مجالی می گردند که خودشان را به آب و آتش بزنند تا بلکه خودشان را از وضعیتی که در آنند خلاص کنند؟!