خسته و عصبی پشت میز می نشیند. مرد جوانی که از هفته آینده همسر قانونی او خواهد بود، حرفی برای آرام کردنش ندارد. بعد از کمی من و من می گوید: «خب ما فقط دوتا محضر رفتیم. من هم هروقت و هرکجا که شما بخوای، حقوقت رو بهت میدم...». ماجرا ساده است، تهمینه و میلاد دنبال محضری می گردند که پذیرای شروط ضمن عقد باشد و حاضر باشد آن را در عقدنامه شان ثبت کند. می گویند امروز به دو محضر مراجعه کرده اند و هرکدام به بهانه ای از نوشتن این شروط در عقدنامه طفره رفته اند. تهمینه می گوید: «یکی میلاد را برد در اتاق و یک ساعت در گوشش خواند که این اشتباه را نکند، صدایش را می شنیدم که می گفت این قدر زن ها را پررو نکن و محضر دیگر هم گفت ما مسئولیت قبول نمی کنیم! عصبانی شدم و گفتم وقتی که من مهریه ام را یک سکه نوشتم کسی نگفت گول نخور، اما اینجا که می رسد مردها گول می خورند...».