کسی که سراسر زندگانی خود را برای تحقق عدالت و مبارزه با ظلم و ستم سپری کرد، در آخرین وصایا و سفارش های خود نیز از پرهیز از آشوب و خونریزی و مدارا کردن با ضارب و قاتل خویش سخن می گوید.

علی-علیه السلام- پس از ضربت خوردن فرموده است: «ای فرزندان عبدالمطلب! مبادا شمارا ببینم که به بهانه کشته شدن امیرالمومنین خونریزی به راه اندازید. من اگر از این جراحت بر خاستم و زنده ماندم که خود می دانم با ضارب چه کنم، اما اگر درگذشتم، تنها می توانید قاتل مرا قصاص کنید، آن هم چون یک ضربت بر من فرود آورده است، تنها می توانید یک ضربت بر او فرود آورید و مبادا او را مثله کنید که از پیامبر(ص) شنیده ام که می فرمود: از مثله کردن بپرهیزید، اگر چه با سگ درنده باشد.»

آنگاه دستور داد از همان شیر و طعام که برای او آورده بودند، به آن ضارب هم بدهند. آری

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

او می فرمود: اطعام الاسیر و الاحسان الیه واجب و لو قتلته من الغد

یعنی: غذا دادن به اسیران و رفتار نیکو با آنان از حقوق واجب آنهاست، گرچه مستحق قصاص باشند و فردا کشته شوند.