خسرو شکیبایی، خسرو شکیبایی، خسرو شکیبایی، نامی که از تکرارش خسته نمی شوی، نامی که هر بار بر زبان می آید خیالی را در ذهنت می آفریند، نامی که تو را یاد بزرگترین بخت آدمی می اندازد: «عشق». با گذشت این همه سال کشدار از محال رفتنش، هر اثرش را که به تماشا می نشینی «هنوز عشق در حول و حوش چشم او می چرخد». شکیبایی نه تنها ماندگارترین نقش سینمای ایران را به یادگار گذاشت بلکه ماندگارترین بیان و نگاه را هم از آن خود کرد و جای خالی اش تا ابد احساس می شود؛ مطمئنا نقش هایی در این سال ها نوشته و خلق شده که تنها و تنها او از پس شان به کمال برمی آمده اما افسوس که «سهم ما، آسمانی ست که آویختن پرده ای آن را از ما می گیرد...»