آقای رئیس سابق مسائل مربوط به سینما (اسم نمی بریم حالا، چه کاریه؟) پس از افشا شدن فیش حقوقی خود اعلام کرده که«این حرف ها حدیث نفس خود آقای ایوبی است». واقعا بنده از آقای ایوبی انتظار نداشتم که حدیث نفس کنند چون اگر این کار (همین حدیث نفس کردن) باب شود و زبانم لال دولتمردان سابق هم بخواهند حدیث نفس کنند همین تتمه اعتماد به نفس و امید به آینده ای که در ما به وجود آمده، بر باد خواهد رفت.حال که آقای رئیس سابق اعلام کرده: «همه می دانند در فیش های حقوقی جدا از حقوق پایه، پرداختی های دیگری هم وجود دارد که معمولا مبلغ دریافتی چهار برابر پایه حقوق است» خب دیگر بحث از نظر بنده تمام شده است، جمع کنیم و برویم. با خواندن این اظهارنظر بنده نسبت به آن دسته از افرادی که از این وضعیت گله کرده اند، احساس ناراحتی می کنم. پس شرم چه می شود؟ حیا کجا می رود؟ بحث خجالت کجای ماجرا قرار می گیرد؟ ما این ننگ را کجا ببریم؟ ما این فاجعه را چه کنیم؟ یعنی درست است که یک نفر که 8 سال در سمت رئیس سینما تمام تلاش خود را برای تعطیلی سینما به کار گرفت، پس از اتمام دوره ریاست خود اینچنین فیش حقوقی اش در انظارعمومی ظاهر شود و ما هم ناراحت نشویم؟ به هیچ کجای هیچ کس بر نخورد؟ همین کارها را می کنید که ایشان می گویند: «حقیر براساس ضرورت فرهنگی در دوره ای مسئولیتی داشتم» که باعث می شود از این به بعد هرکس«ضرورت فرهنگی» را هرجا ببیند با لگد توی صورتش بزند.همین کارها را می کنید که ایشان می گوید: «بنده همچون گذشته به دنبال تحقیق و نگارش فیلمنامه و فعالیت هایی در زمینه سینما هستم».نکنید این کارها را وجدانا، سینما چه گناهی کرده؟ فیلمنامه چه گناهی کرده؟ آزار «تحقیق» تا به حال حتی به یک مورچه هم نرسیده است.البته نامبرده اعلام کرده که دیگر قصد سوار شدن به قطار را ندارند، چه فرقی می کند کدام قطار؟ در کل کار مفیدی کرده و تصمیم خوبی گرفته اند(هرچند با چند سال تاخیر) اما فراموش نکنید چیزی که برای شما«نامتعارف» است، ممکن است برای دوستان متعارف باشد، یعنی غیرمتعارف ما، متعارف آنهاست و بالعکس!