آخرین مرتبه که احساس کردید دیگر رمقی برایتان نمانده و تا آخرین قطره خون یا عرق جبین یا دار و ندارتان را صرف نیازهای شخص دیگری کرده اید و دیگر چیزی برایتان نمانده تا ایثار کنید، کی بود؟ شاید خود را از نظر ذهنی، عاطفی، جسمی یا مالی بخشیده اید و تهی کرده اید.در هر صورت بیش از اندازه ایثار کرده اید و منابع خود را چنان مصرف کرده اید که کفگیرتان به ته دیگ خورده و تهی شده اید.

اگر موقعیت خود را تجزیه و تحلیل کنید به این نتیجه خواهید رسید که از مرز تعیین شده گذشته اید و زیادی بخشیده و ایثار کرده اید. شاید نیت شما این نبوده ولی در آرزوی کمک به دیگران گرفتار شده اید یا خود را زیادی درگیر نیازهای دیگری کرده اید. شاید امیدوار بودید که برای از خودگذشتگی و ایثارتان مورد محبت و قدردانی قرار گیرید.

حرمت به خویشتن سالم به ما اجازه می دهد که آزادانه و به دفعات ببخشاییم ولی نه تا حدی که جیب و حساب بانکی خود را خالی کنیم. خواه هدایای ما ذهنی، عاطفی، مالی و... باشد، مشتاقانه آنچه را داریم با دیگران تقسیم می کنیم، اما همیشه در محدوده ای که خودمان برای خویش تعیین کرده ایم. این «حد و حدود» حمایتمان می کند تا انرژی، نیرو و حس فردیت سالم خویشتن را حفظ کنیم. بخشش و ایثار فراسوی این حد و مرزها موجودیت، هویت و حرمت به خویشتن ما را کم خواهد کرد.

آسان ترین راه برای تشخیص این که چه زمانی ایثار کافی است، این است که به خویشتن ذهنی، عاطفی، مالی، جسمانی و معنوی خود به چشم یک صورتحساب بنگرید. هر روز پیش از برداشت حتی یک ریال از این حساب ها، به باقیمانده حساب خود توجه کنید، آن وقت است که دقیقا با آگاهی از حساب خود خواهید دانست تا چه اندازه می توانید ببخشایید و چه زمانی توقف کنید. برای این کار بهتر است هر روز حساب بانکی عاطفی، جسمی و... خود را بررسی کنید تا خالی نشود.