روزهای دلیل و مدرک/برای ادارات، برای آدم ها/چقدر خوب است که دوست داشتنت دلیل نمی خواهد...

چند هفته ای بود که آن قدر همه روزها پر از نقطه بود که نمی شد از این همه نقطه نوشت، مرگ ها، سفر های ناگهانی، اتفاقات عجیب در سرزمین هایی که روزی گمان می کردیم امن ترین جاهای دنیاست و اینکه هر روز منتظر بودیم فقط اتفاق بدتری نیفتد، انگار امسال خبر های خوب را یکجا باد با خود برده است به سرزمینی که لااقل ما نمی شناسیمش، یکی از بدترین این خبرها مرگی بود که به گواهی همگان می شد اتفاق نیفتد، مرگ حق است و ما هم می دانیم، اما مرگ اندیشه پرثمری که تا سال ها می توانست منشا روشنگری باشد آن هم بر اثر یک سهو عجیب! دل دوست و حتی دشمن را سوزاند، عجیب اینکه در سایتی جراحی خطاب به جامعه هنری نوشته بود: حقتان این است وقتی به التماس می افتید که ما از بیماری نجاتتان دهیم، دست به هیچ کدامتان نزنیم! زیرش دیگری جواب داده بود: متخصص عزیز، البته بی شک منظور اعتراض هنرمندان همه اشخاص جامعه شما نیست، اما بی شک آدم هایی مثل شما دقیقا منظور نظر این اعتراض هستید. در آلمان مشخص می شود جوان معترضی که دست به کشتار جمعی می زند، یک رگ ایرانی دارد، فرداشب با دوست ایرانی مهاجری صحبت می کنم، می گرید و می گوید همه روز همکاران آلمانی اش از صحبت با او خودداری کرده اند! سریالی پخش شده که در آن رفتار یک پرستار به چشم همکاران واقعی اش که بیننده کار بوده اند، خوش نیامده، مادر یک پرستار می آید زیر صفحه، یکی از بازیگران سریال و شخص بازیگر را نفرین می کند! و جالب اینجاست که همین بازیگر سال گذشته به دیدار پرستاران منطقه محروم رفته و از آنان قدردانی کرده! نمی دانم تا کی باید مشت را نمونه خروار دانست؟ و چرا باید خشک و تر را با هم سوزاند؟ از این همه خشم و قضاوت هر روز به تنگ می آییم و بدتر از همه، اینکه نمی دانیم این خشونت لعنتی چقدر مسری است و می ترسم به مثابه نمایش نامه «کرگدن» اوژن یونسکو روزی به خود بیاییم که ببینیم خودمان هم داریم با این فریاد خشم بر سر یکدیگر، بی دلیل همراهی می کنیم!