زمانی می توانیم به شناخت دموکراسی نائل شویم که نقاط قوت و ضعف آن را شناخته باشیم. بزرگ ترین نقطه قوت آن، کنترل دولتمردان است. دموکراسی می تواند مقابل سیاستمدارانی که قصد حذف اقتصاد بازار یا در بدترین حالت، سلب مالکیت اموال مردم، به بردگی کشاندن انسان ها و تحمیل یک جنگ را دارند، بایستد. رهبران انواع دولت ها می توانند یک نظام اقتصادی بازار ایجاد کنند. این کار فقط نیاز به ایجاد نظام مالکیت خصوصی دارد تا به افراد امکان دهد برای ایجاد هرآنچه ثروت تلقی می شود به یکدیگر انگیزه بدهند. با این حال، بدون دموکراسی «کامل» مبتنی بر قانون اساسی، ثروت مردم در خطر مصادره یا استهلاک حاصل از تغییرات هوس بازانه در سیاست های دولت خواهد بود. در حالت افراطی، در دولت استبدادی، حاکم اقتدارگرایی که بر یک اقتصاد بازار موفق حکمرانی می کند می تواند نیروهای مسلحی برای مصادره ثروت و کشتن معترضان سازماندهی کند. به احتمال زیاد، مستبدی که قدرت درک نیروهای مولد بازار و محدودیت برنامه ریزی مرکزی را ندارد، در نهایت قدرت را از دست می دهد. او از طریق قوانین نسنجیده، گسترش فساد یا ماجرا جویی های نظامی و اقتصادی بی پروا، حقوق مالکیت را مسدود می کند؛ در نتیجه، انگیزه های تولید را که در نهایت به نفع دیگران است، از بین خواهد برد.