مقوله ازخودبیگانگی مساله دار و در پاره ای جنبه ها منسوخ به نظر می رسد. تا مدت ها موضوع محوری نقد اجتماعی چپ (و البته محافظه کار) و درون مایه تعیین کننده فلسفه اجتماعی مارکسیسم، ازخودبیگانگی بود (و از این رو برای مارکسیسم غربی و نظریه انتقادی اهمیتی فراوان داشت). ضمن اینکه همزمان، بر روایت های گوناگون نقد فرهنگی الهام گرفته از اگزیستانسیالیسم تاثیرگذار بود. با این همه، مقوله ازخودبیگانگی نه تنها از ادبیات فلسفی امروزه غرب تقریبا رخت بربست که حتی در قاموس واژگانی نقد فرهنگی معاصرچندان جایی نداشت. به نظر می رسد ازخودبیگانگی که در دوره اوج خود بیش از اندازه آماس کرده بود، بنیان های فلسفی اش در دوره پسامدرن منسوخ شده؛ دلالت های سیاسی اش در دوره لیبرالیسم سیاسی زیر سوال رفته و در زمانه ای که پیروزی سرمایه داری قاطع می نماید، پرداختن به نقد ازخودبیگانگی کاملابیهوده است.