در دوره قاجار اتحادیه های صنفی نمی توانستند موضع سیاسی یا اقتصادی خود را با اقدامات سیاسی تقویت کنند. طی دوره نهضت مشروطه، اتحادیه های صنفی قدرتی بودند که می شد روی آنها حساب کرد، اما آنها به دلیل سازماندهی ضعیف خود نتوانستند از این قدرت برای بهبود وضعیت خود بهره ببرند. با این حال صنعتگران تنها با تعلق داشتن به یک اتحادیه صنفی می توانستند تا حدی صاحب امنیت و وضع قانونی شوند. سازمان ضعیف اتحادیه های صنفی می توانست شکاف بین حاکمان و زیردستان را پر کند و ترتیبی دهد تا آنها شکایات خود را تنها از طریق میانجی گری کارگزاران حامی (واسطه ها) به ویژه رهبران مذهبی و بازرگانان قدرتمند ارائه کنند.