بریتانیایی ها پیشینه تاریخی متفاوتی با بقیه اروپا دارند. خودآگاهی سیاسی یک قدرت بزرگ که در قرن بیستم دو بار به پیروزی دست یافته اما به طور کلی در حال افول است، به راحتی با تغییر موقعیت کنار نمی آید. نخبگان سیاسی این کشور از تاچر گرفته تا بلر و کامرون، اصلادر فکر رها کردن دیدگاه شان مبنی بر کناره جویی از اروپای قاره ای نبودند. چرچیل هم وقتی در نطق واقعا فوق العاده اش در زوریخ در 1946 امپراتوری بریتانیا را «قیم خیرخواه» اروپای متحد دانست و قطعا نه «جزیی» از آن، همین نظر را داشت. خط مشی بریتانیا در بروکسل [مقر اتحادیه اروپا] همیشه برقراری موازنه، مطابق با مثل «هم خدا و هم خرما را خواستن» بود.