رابطه تنگاتنگ فلسفه و سیاست با هنر همواره محل نزاع بوده است. در این میان نسبت فلسفه و تئاتر، رابطه ای ریشه دار است که شاید به قول نیچه تبارشناسی آن به دو نیروی آپولونی و دیونیزوسی برسد. تراژدی در تاریخ نمایش، همیشه محملی برای اندیشه های فلسفی بوده است که به واسطه بازنمایی حالات فلسفی یا به کاربردن دیالوگ های اندیشه مند، این اندیشه ها در تئاتر، دیده یا بیان شده است. اما اینکه فلسفه به واسطه «بدن» بتواند در صحنه تئاتر، طرح پرسش و ایجاد اندیشه کند و اینکه بدن، بتواند امر سیاسی را بر صحنه تئاتر احضار کند، مساله دیگری است. مرکز مطالعات اجرایی قشقایی از آغاز سال میزبان اجراهایی مبتنی بر پژوهش بوده