المپیک 2016 ریو با تمام تلخی ها و شیرینی هایش برای کاروان ایران به پایان رسید. ایران در رتبه بیست و پنجم قرار گرفت و با 8 مدال به کار خود پایان داد. آنها که ورزش قهرمانی را می شناسند می دانند ورزشکاران برای رسیدن به المپیک، مسیر طولانی و سختی را طی می کنند و کوچک ترین انحراف در این مسیر، دست آنان را از مدال کوتاه می کند.

در اینجا با نگاهی امیدوارانه به آینده و این که رشته هایی مثل والیبال، شمشیربازی، دوومیدانی و تیراندازی، آرام آرام خود را به سه رشته اصلی و ثابت ما در المپیک یعنی کشتی، تکواندو و وزنه برداری نزدیک می کنند، نمی توان به این نکته اشاره نکرد که هنوز با گذشت 20 سال از ظهور رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی در ایران، فرآیند قهرمان پروری و قهرمان سازی در کشور به صورت گلخانه ای انجام شده و پشتوانه ای برای ستاره های تصادفی ورزش ایران مشاهده نمی شود.

هنوز ورزشکاران ما با روانشناسان ورزشی قهر هستند و هنوز آن طور که باید به مشاوره متخصصان تغذیه، فیزیولوژی و علم تمرین اطمینان نمی شود.

شکسته شدن بیش از 80 رکورد جهانی و المپیک در این دوره از بازی ها نشان داد؛ رقابت اصلی، مستمر و بی پایان المپیک از دانشگاه ها و مراکز پژوهشی آغاز می شود و شکسته شدن رکوردها، بیش از هر چیز حاصل توسعه فناوری ها، پیشرفت مستمر در علم تمرین و همچنین تلفیق علم و عمل در یک فرآیند سیستماتیک است.

در حالی که ورزش ایران از فقدان اماکن ورزشی استاندارد رنج می برد و ورزش قهرمانی ایران در گام اول خود یعنی استعدادیابی گیر کرده و برنامه ای برای پرورش استعدادهایش ندارد، و تا زمانی که ارتباط مستمر و نظام مند فدراسیون های ورزشی با مدارس بویژه مدارس ابتدایی قطع باشد، نمی توانیم شاهد اتفاقی معجزه آسا در ورزش قهرمانی باشیم. ضمن این که کرسی های بین المللی از حضور چهره های موثر ورزشی خالی است و حق ورزشکاران ایرانی براحتی هر چه تمام تر پایمال می شود. اجازه دهید مطالب فوق را با یک شعار تکمیل کنم:«ما نیازمند یک برنامه بلندمدت هستیم».