2- می بینم زندگی ما همه را به نوعی فیلم کرده... هر کس را در ژانر مناسب طبیعتش و همه به نحوی درگیر فیلم بازی هستیم. بازی سختی است... نه فیلمنامه ای داری، نه کارگردانی سرصحنه هست یا نیست، نه لباسی تنت می کنند یا می کنند و نه کسی به صورتت ور می رود... خودت هستی و خودت. باید صحبت کنی، کسی نیست حرف توی دهانت بگذارد. باید بازی کنی، با همان «نیم صفحه طرح و عاقبت سه صفحه سناریو» که احتمالااز آن هم بی خبری، کار دشواری است. برای بازیگر حرفه ای کار مشکل تر است. روزگار با حرفه ای ها سخت تر است. نابازیگری آسان است طبیعی تر هم هست. باید زندگی را بشناسی تا بدانی فیلم او را چگونه بازی کنی. باید خبره باشی. استاد فیلم زندگی اش- که اسم مختصر آن را می گذاریم 76- عجیب و جذاب زیبا بازی کرد. مثل نابازیگرانش بازی کرد. «بهترین بازیگری بازی نکردن است.... »