«لانتوری» به طور واضح و روشن تجربه ای نو در فیلمسازی است: شبیه سازی به یک فیلم مستند و اقتباسی وفادارانه و در عین حال همراه با خلاقیت از حادثه تلخ اسیدپاشی «آمنه» جملگی «لانتوری» را به یک تجربه تازه در سینمای ایران بدل می کند. کما اینکه نه تنها نمونه مشابهی در سینمای ایران ندارد، در کارنامه کوتاه فیلمساز نیز کاری تازه است گرچه همان نگاه تلخ و گزنده درمیشیان را به همراه دارد. این استقبال پرشور از «لانتوری» ابدا هیچ ارتباطی به گیشه ای بودن آن ندارد! چرا که اتفاقا فیلم آخر درمیشیان فیلمی است که از فرط تلخی و تکان دهنده بودن قاعدتا باید مخاطب عام را پس بزند: مخاطبی که در سالن سینما دنبال تفریح و