«عقده عدالت» واژه ای است که شاعر برای توضیح خودش پیدا کرده بود. واژه ای که به واسطه آن روایت می کرد چرا در این گوشه جهان ایستاده و شعرهایش مردمان را درگیر می کند.

می گفت: «من «عقده عدالت» دارم، هرکس قافیه را می شناسد، عقده عدالت دارد. قافیه دو کفه ترازو است که خواستار عدل است...» تا به راحتی توضیح دهد که چرا شعر می گوید و چرا در شعرهایش به دنبال نگاهی اجتماعی و تغییر دهنده است.

او شعر را نتیجه بی تابی انسان در لحظاتی که شعور نبوت می تابد، می دانست و همین شد که همچنان بعد از گذشت بیست و شش سال از مرگ شاعر، می شود دید که نسل جوان شعرهایش را مرور می کنند و در دنیای موسیقی با صدای خواننده های نسل خود، ترانه وار زمزمه از سر می گیرند. مهدی اخوان ثالث، چنین شاعری است. شاعری که در کنار احمد شاملو شاگرد نیما بود و سال های سال همراه با انتشار اشعارش، مقاله های اجتماعی، سیاسی و تحلیل ادبیات نوشت.

شاعری که دیوان هایش همچنان در فهرست پرفروش های کتاب های شعر ایرانی است و نه تنها موفق شد شاعران همنسل خود را تحت تاثیر قرار دهد و در نسل خود رفاقت هایی عجیب و تاریخی بسازد، موفق شد سال های سال بعد از مرگ همراه ایرانی ها بیاید و نه خودش و نه اشعارش از خاطره ها محو نشود. امروز، تاریخ 4 شهریور سال 95، سالروز درگذشت مهدی اخوان ثالث است.