میخائیل آفاناسییویچ بولگاکوف، از نویسندگان بزرگ سده بیستم روسیه است که در ایران نیز نامی شناخته شده به شمار می آید. حرفه اصلی و اولیه بولگاکف پزشکی بود. او بعد از فارغ التحصیلی در رشته پزشکی به خدمت سربازی احضار شد و اواخر سپتامبر سال 1916 به اتفاق همسرش، تاتیانا لاپا، راهی بیمارستان قصبه دور افتاده نیکولسکویه در ایالت اسمولنسک شد تا مردمان آن روستا را معالجه کند. داستان های این کتاب بر اساس اتفاقات روزمره ای است که برای این پزشک جوان و کم تجربه رخ می دهد. کولاک، حمله گرگ ها، ترس، عمل جراحی، تنهایی و مورفین. تقریبا همه رویداد های توصیف شده در داستان ها را شخصا تجربه کرده و از سر گذرانده است.

پژوهشگران براساس اسناد و مدارک و بویژه با استناد به خاطرات همسر اول نویسنده و شباهت های موجود میان داستان ها و زندگی واقعی بولگاکف، به این نتیجه رسیدند که او به هیچ وجه در شرح خدمات پزشکی خود غلو نکرده است. بولگاکف، در زمان حضور خود در این قصبه به مورفین اعتیاد پیدا می کند که در مقدمه کتاب و با قلم همسر اولش علت آن را می فهمیم: «بچه ای را آوردند که مبتلابه دیفتری بود. میخاییل ناچار شد نای او را بشکافد...»

آبتین گلکار، این مجموعه داستان را به صورت کاملاشیوا و خواندنی از زبان روسی به فارسی ترجمه کرده است که در قطع جیبی توسط نشر ماهی منتشر شده است.