در بازار به دنبال گوشی می گردی و یکی یکی مغازه ها را رد می کنی، بالاخره بعد از بالاو پایین شدن های زیاد و گشتن در بازار بر سر یک گوشی با خودت کنار می آیی و برای خرید وارد مغازه می شوی. بعد از سلام و احوالپرسی با فروشنده می رسید بر سر آپشن های محصول و سر آخر برای اینکه خیالتان از خریدتان مطمئن باشد - لطفا با دقت بخوانید روی کلمه مطمئن تاکید داریم- فروشنده می گوید این محصول با گارانتی شش ماه تا یک ساله «اصلی» - باز هم تاکید می کنیم اصلی را با دقت بخوانید- ارائه می شود و برای همین قیمتش گران تر از بقیه است و شما یک چشم به گوشی و یک چشم به فروشنده، نیشخند تلخی می زنید و کلیشه طلایی «گارانتی در ایران معنایی ندارد» را به زبان جاری می سازید و فروشنده با همان حالت پرطمطراق فروشندگی اش سر و شانه ای به نشانه تکذیب بالامی اندازد و می گوید: «ای آقا اصلا هر وقت به مشکلی خوردی خودم ضمانت می کنم گوشی را پس بیاور» همین اطمینان خاطر و گوشه چشمی که به قیمت بالاتر داری و البته تاکیدی که بر سر گارانتی اصلی است گوشی را می خری و می آیی اما در مسیر با خودت مرور می کنی پول بیشتری دادم اما در عوض یک گوشی با گارانتی اصلی خریدم بعد خودت به خودت نهیب می زنی که اصلا گارانتی در ایران معنا ندارد و هزار و یک خاطره مشابه از محصولاتی که گارانتی هایشان به کار نیامده اند در ذهن مرور می کنی تا به مقصد می رسی با این امید که خدا نکند برای گوشی اتفاقی بیفتد تا فکرت حول محور استفاده از گارانتی چرخ بزند چون در آن صورت حتما سرنوشت نامعلومی انتظارش را می کشد.

«گارانتی» یا به تعبیر فرهنگستان زبان و ادب فارسی «خدمات پس از فروش» یکی از فاکتورهای تضمین فروش یک محصول در سراسر دنیا به حساب می آید که در ایران نیز همین توقع از آن می رود. اما همه ما تجربیات مشابهی داشته ایم که این تضمین و اطمینان را از ما سلب می کند و ما را از حیث تزئینی و فانتزی بودن گارانتی مطمئن تر! نظر شما مخاطبان روزنامه ایران در این باره چیست؟ آیا گارانتی واقعا در ایران تزئینی و فانتزی است یا نه می توان بابت خدمات پس از فروش نیز پول هزینه کرد و مطمئن بود بعدها به کار می آید.