سال 47 بود و من چندسالی بود که در تهران دانشجوی پزشکی شده بودم و هنوز از شوک صحنه های تشریح بدن آدمی در تئاتر آناتومی دانشگاه و بوی تند بدن اجساد آغشته به مواد نگهدارنده درنیامده بودم و هنوز تخیل بازسازی حرکت و فعالیت در اندام های بدن تشریح شده آدمی، وسواس شب و روزم بود. یکی از این شب ها بود که به دیدن اجرای تئاتر «در انتظار گودو» ساموئل بکت، از داوود رشیدی رفتم. من که تازه در سالن تئاتر آناتومی با اسرار بدن آدمی آشنا شده بودم، دیدن این تئاتر تکانی خیره کننده در دستگاه شناختی مغزم ایجاد کرد. اغراق نمی کنم. آن شب گویی بدون اینکه خود بدانم گره بسیاری از معماها در سطح ناآگاه مغزم گشوده شد. این