دانشجوی کارشناسی که بودم، مدتی را در یکی از بیمارستان های تهران از آن بیمارستان هایی که در میان عموم مردم خوشنام نیست کارآموزی کردم؛ بیمارستانی بزرگ و دولتی در شمال تهران با مراجعانی بسیار زیاد و خدمات پزشکی معمولی و شاید کمتر از معمولی.

همان جا بود که با پزشکانی جوان که گوشی های پزشکی شان را دور گردنشان یا درون جیب روپوششان می گذاشتند و با تبختر در راهروها قدم می زدند و واژه های پر طمطراق و خارجی بر زبان می آوردند، آشنا شدم. بعدها نمونه های متنوعی از پزشکان دیدم. از آنهایی که با بیمارشان خوش و بش می کنند تا آنهایی که جواب سلام بیمار را هم نمی دهند! از بدخط ترین هایشان تا آنهایی که نسخه را خوشنویسی شده به دست بیمار می دهند.