دنیای اقتصاد: در گذشته نه چندان دور مکتب خانه به نخستین محل آموزش و تربیت گفته می شد و مدیر آن را معلم، مکتب دار، ادیب، ملایا آخوند می نامیدند که در ولایت ها، قصبه ها و حتی آبادی های دورافتاده برقرار بودند. این کانون ها در هر جایی همانند گوشه یک مسجد قدیمی و کوچک یا کنج حیاط یک خانه می توانست به وجود آید. از وسایل و امکانات تحصیلی، فقط فضای مسقفی داشتند که شاگردان را از گرما، سرما، باد و باران حفظ می کرد و چند حصیر یا نمد کهنه کف مکتب خانه را می پوشاند. مکتب دار برای تدریس معمولاشهریه ای نمی گرفت؛ چرا که از دید اعتقادی، گرفتن دستمزد برای تدریس مردود بود و تنها مکتب داری که سمت یا عنوان مذهبی نداشت از این قاعده مستثنی بود و نیاز های معیشتی او از راه مکتب داری فراهم می شد. وسایل تحصیلی آن زمان بسیار ساده بود.