در این که ساختار شهرهای امروز با شهرهای گذشته متفاوت شده شکی نیست؛ هجوم یکباره اتومبیل ها به فضای شهری، از فضاهای مختص عابران پیاده کم کرده و بر فضاهایی مخصوص وسایل نقلیه افزوده است. اتفاقی که باعث شده پیاده راه ها به عنوان راهکاری برای جلوگیری از رواج این معضل در گوشه و کنار شهر قد بکشند.

در حقیقت پیاده راه سازی، اقدامی است که اولویت را به زندگی پیاده می دهد، اقدامی در جهت حمایت از حقوق شهروندان. از این نظر افزایش حضور پیاده ها در شهر به افزایش تعامل میان شهروندان کمک می کند. همچنین کاهش تعداد وسایل نقلیه موتوری، مزایایی چون کاهش آلودگی هوا و حفاظت از مناطق تاریخی و... را به دنبال دارد.

اما اگر شاخص های پیاده راه سازی از ابتدا مورد توجه قرار نگیرد، نتیجه ای جز تضییع حقوق شهروندان به دنبال نخواهد داشت. از این نظر کارشناسان و جامعه شناسان شهری بر این باورند که یکی از اصول اولیه پیاده راه سازی، مکان یابی درست برای اجرای این پروژه است. مکانی یابی ای که در وهله اول باید با توجه به نیاز شهروندان منطقه صورت بگیرد. اصل دوم در پیاده راه کردن یک مسیر، رعایت فواصل متعارف برای پیاده روی در طول مسیر است. از این نظر حذف کامل سواره ها از یک منطقه بدون در نظر گرفتن تسهیلات مناسب برای پیاده روی برای پیاده ها موردی است که به ناموفق شدن طرح پیاده راه سازی در خیابان هفده شهریور کمک کرده است.